Sjå videoen her.
Det er påfallande kor mykje aggresjon det er å sjå blant elgane på ein slik foringsplass – bakoverlagde øyre er eit tydeleg varsel til dei andre. Elgane er nok svoltne, men det er tydelegvis viktigare å hindra at andre får eta – enn at dei sjølv får eta.
Om aggresjonen er lik blant hjortane på foringsplassane, veit eg ikkje, men kan nok ikkje sjå bort frå det. Kor mykje dei svakaste dyri då får eta, hadde det vore interessant få vita noko om.
Sitatet i overskrifti er etter ein jeger i Balestrand som var på hjortajakt saman med dei to sønene sine. Bukken stod borte i ei urd, han viste tydeleg at han var treft, men sønene ynskte likevel å gi han eit avlivingsskot. Faren deimot, var oppteken av at kjøtet ikkje skulle øydeleggjast av for mykje skotskade.
Eg har høyrt at ein hjort kan springa over 200 meter etter eit hjarteskot.
I fjor skaut eg på ein elg. Han signaliserte tydeleg at han var treft, endåtil gjorde han baklengs salto utfor ein skrent. Eg angrar indarleg på at eg ikkje gav han eit skot til, for me fekk likevel eit ettersøk, men heldigvis enda det godt, og elgen vart avliva.
I år skaut eg ein elgokse på same staden. Han signaliserte tydeleg at han var treft, mellom anna snudde han og rusla sakte attende der han kom frå. Men med hendinga frå året før som eit vondt minne, gav eg han fleire skot. Det angrar eg ikkje på, og eg vil heller ikkje kritisera andre som på jakt gir dyret eit «unødvendig» skot. Ingen i jaktlaget kritiserte meg heller for at eg hadde «øydelagt kjøtet». Med dei moderne kulene som er i td. «Oryx», er det heller ikkje mykje kjøt som blir øydelagt. «Elite» eller «Forbedret Elite» har eg derimot intrykk av eksploderer inne i dyret og ein kan finna att blyfragment mange stader, når kjøtet skal stellast i stand.
«Non, Je ne regrette rien», song Edit Piaf.
Illustrasjonsfoto
Frå informert hald vert det opplyst at frå 1. juni vert Viltlovi, paragraf 20 endra. Frå den datoen vert det lov å bruka lys på ettersøk etter skada dyr.
Håpar snart å kunna leggja ut linkar.
—————————————————————————
Sjå under II på denne linken: http://lovdata.no/dokument/NL/lov/2014-03-28-9?q=kunstig+lys
Det som truleg er ei elgkyr, på veg mot heimover (nedover?) mot Fåbergstølen
Forrige søndag vart det observert det som truleg er ei elgkyr, i «full fart» heimover mot Fåbergstølen. Det vart spekulert i om ho var skremd av større rovdyr. Elgkyri vart observert og fotografert på ca 1 km avstand. Spori vart seinare observert av folk frå kommunen, og viste at ho hadde gått opp dalen mot Fåbergstølsbreen, noko som er litt merkeleg sidan det der ikkje finst beite.
Seinare har elgkyri vorte observert beitande i skogen over Tveravollen.
Fotograf: Kato
På «selvutviklingskurs» og i «selvutviklingslitteraturen» blir det ofte poengtert at ein skal ha lågt og lite fokus på det ein har mislukkast med i livet – viss ein vil ha framgang i livet sitt og oppnå «gull og grøne skogar». Det er nok mykje sant og rett i dette. Likevel vil eg ta med nokre episodar eg har vore gjennom – episodar som ikkje ga meg gode følelsar.
I haust sat eg på post då ein elgokse kom. Han følgde vegen der viltet plar gå, og å fella denne med eit velplassert skot skulle i utgangspunktet vera som å eta graut. Ei bjørk gav meg ogso godt «framlegg». Då elgen hadde breidsida mot meg, gjorde eg den vanlege prosedyren: Plystra eller laga en annan skarp lyd – to gonger. Men av ein eller annan grunn stoppa ikkje denne elgen.
Då var det eg gjorde tabben som eg ikkje skulle ha gjort: Eg skaut på elgen medan han var i bevegelse. Dei som har trena mykje på «løpende elg» på ei skytebane, kan muligens meistra eit slikt skot. Eg gjorde det ikkje. I ettertid viste det seg at kula hadde treft i eine låret og ryggen.
Elgen viste tydelege skotteikn, mellom anna gjorde han «baklengs salto» då han skulle opp ein liten bakke. Difor trudde eg ei stund at skotet var vellukka, men det var nok ikkje det.
Elgoksen la bak seg ein nokso bra distanse før han la seg ned, høgt oppe ved skoggrensa. Men heldigvis var terrenget slik at han kunne følgjast gjennom kikkertane til jaktkameratane mine. Til slutt var det han Leiv Rune som fekk jobben med å gå gjennom bratt og kronglete terreng. Han avliva den liggjande elgen med eit velplassert skot. Slik sett fekk jakti likevel ein vellukka slutt. Men eg håpar at ingen, verken eg eller andre, skyt på vilt i bevegelse utan å ha dei nødvendige ferdigheitene til det. Denne jakti gav meg vonde kjensler, og eg strevar enno med å finna att gleda ved å gå på jakt. Men det går seg vel til……..
—————————————————————————————————-
Skuldar å leggja til her: Sjølv om denne skadeskytingi kom av ei grov feilvurdering av underteikna, so høyrde eg ikkje eit einaste kritisk eller negativt ord frå dei andre på jaktlaget.
Fotoet er av eit elggevir som no heng på Breheimssenteret.
I følgje «Jakt og Fiske» nr. 8, 2013, vart Einar Espe sitt elggevir nr. 5 i kåringa av «Årets elggevir 2012». For å sitera bladet: Årets overraskelse på elgfronten kommer fra Luster i Sogn. Einar Espe sitt gevir på 305,2 poeng fra Sjurstølshammeren inn mot Breheimen er solid ny fylkesrekord.
Om «fylkesrekord» for elggevir i Sogn og Fjordane er ein stor prestasjon, kan sikkert diskuterast. Han eies kan elles ikkje hugsa å ha sendt inn noko gevir til kåring av «Årets elggevir 2012», so eventuell «heider og berømmelse» må nok tilfalla Hr. Espe.
Å fokusera på gevir-kåringar som «prestasjonar» er elles nokso kontroversielt. Ut frå nyare forvaltningsteoriar bør ein ikkje einsidig jakta på hanndyra som har størst gevir eller størst vekt, det er heller ikkje ein større prestasjon å skyta eit dyr med «rekordgevir» enn å skyta eit mindre dyr. Dette gjeld både elg, hjort, rein og sikkert fleire med. Men ulike meiningar er det om dette som med det meste elles i verdi, heldigvis.
Men elgen som Einar Espe skaut er no ein gong daud, det same er elgen som hadde geviret som no heng på Breheimssenteret – til venstre like etter at du kjem inn døri.
I dag fekk eg og sjå denne elgen i Sildabergskredene. Han går i eit skredfarleg terreng, og kan soleis lett bli mat for ørn, rev og ramn. Men dei skal no ha mat dei og.
Elles traff eg fjelloppsynet som hadde vore framme og stadfesta at det var jervspor folk har sett ved Øy. So no er det og i orden.
Foto: Vestnorsk-Trofemontasje v. Vidar Djupvik
Geviret fekk 305,27 poeng, og det er då eit sokalla gullgevir. Viss ein treng pengar er det lita hjelp i eit gevir på veggen, og mellom anna av den grunn vurderer eg difor å selja. På landsbasis vert det skote ca 15 gullgevir i året. Eg forstår forsovidt godt jaktkameratar og andre som seier at eg må ha dette på veggen.
